|
Geschreven door Edward
|
Edward's 100km
Foto: PeterH; alle foto's en een paar filmpjes staan HIER
Honderd kilometer op het platteland is heel wat anders dan een ultra in de bergen.....
Maar gelukkig bestaan er geen absolute regels hoe je je zou moeten voorbereiden op een 100 km. Met de juiste instelling kan het lichaam zoveel meer dan je denkt....
“Tot volgend jaar”. Zelfs bij de tent waar een muur aan lege Heinekenkratten staat, zijn ze enthousiast
De openbare lijkverbranding is begonnen. De geur van verbrande karkassen doet velen watertanden. Maar mijn lijf is geen kerkhof. Ik neem nog een stuk meloen en ploeter verder.
De Winschoters langs de route hebben er weer een feestje van gemaakt. Omdat mijn tempo een stuk lager is dan vorige keer, heb ik meer tijd om de toeschouwers te observeren. Het worden punten om naar uit te kijken. Zoals de mevrouw die, met de deelnemerslijst in de hand, aan het einde van de langste versierde straat zit. Iedere keer als ik langskom maakt ze een opmerking in de trant van: “Edward! ben je daar alweer?” Of: “Edward, ik zie je de volgende ronde wel weer.” Of de mevrouw die een winddoek heeft gespannen tussen de bomen bij het stuk langs het water en daar lekker uit de wind iedereen aanmoedigt. Dan is er de meneer die gezellig met een groepje aan de route zit en mij steevast met mijn achternaam aanmoedigt. En niet te vergeten de vrolijke verkeersregelaar die dansend het verkeer regelt en als je oversteekt elke keer bemoedigend: “Kom op. Hou vast hč”, roept.
De versierde straten met partytenten maken van de run een feest voor iedereen. In de bergen geniet ik vooral van de natuur en het alleen lopen, maar hier loop je door de bewoonde wereld en loop je nooit alleen. Al die uren dat ik aan het rennen ben, word ik aangemoedigd. Net als de deelnemers, gaan ook de toeschouwers in de loop van de dag steeds moeilijker lopen. Maar hier speelt niet de vermoeidheid, maar vooral de drank een belangrijke rol in. Maar hoe moeilijk ze ook lopen, ze beseffen wel dat 100 km hardlopen een heel eind is en blijven je dan ook aanmoedigen. Je krijgt bijna zin om ertussen te gaan zitten, om zelf te ervaren hoe het vanaf de zijlijn is. Ik begrijp niet dat ik me vorige keer ergerde aan al die mensen, want nu vind ik het hartverwarmend.
Honderd kilometer op het platteland is heel wat anders dan een ultra in de bergen. In de bergen moet je bij elke stap geconcentreerd zijn, omdat de ondergrond constant verandert. Bospaden, blubber, stenen, groene bergwanden en sneeuw. Soms moet je wandelen omdat de beklimming te steil is, of de afdaling te technisch voor een plattelander. Hier in Winschoten heb je geen excuus om te gaan wandelen. Ik wissel stuivertje met Endy, die hier elk jaar aanwezig is en ik vaak tegenkom bij andere ultra wedstrijden in Nederland. Meerdere keren rent hij mij schijnbaar moeiteloos voorbij, maar het lijkt alsof hij een andere route loopt dan ik, want een ronde later loop ik weer voor hem en kan het inhalen opnieuw beginnen.
Dankzij mijn wat rustiger tempo gaan de eerste 50 km redelijk goed. Maar het ultralopen moet nog beginnen. Na de 50 km begint het pas echt. Dan komt de pijn die onvermijdelijk gepaard gaat met twijfel. Ik loop op redelijk dunne schoenen en hoop dat mijn wat dikkere schoenen wat verlichting brengen. Na 60 km wissel ik van schoenen. Het voelt heel erg gek om na zoveel uur opeens op andere schoenen te lopen, maar het brengt wel een beetje verlichting.
In ronde zeven, of was het al in ronde zes, komt een fietser naast me rijden en vraagt of ik een beetje aan de rechterkant kan gaan lopen. De eerste dame komt eraan. Het is Hinke. Ze vraagt of het goed gaat. Ik lieg en zeg dat het wel gaat. Zij ziet er, in tegenstelling tot mij, fris uit al is haar hele lijf doorweekt met zweet en/of water. Geweldig om te zien. Iemand die - tegen alle regels van het lopen in - iets probeert, om de simpele reden dat het haar leuk lijkt. En soms doe je dan iets wat iedereen je afraadt. Maar gelukkig bestaan er geen absolute regels hoe je je zou moeten voorbereiden op een 100 km. Met de juiste instelling kan het lichaam zoveel meer dan je denkt. Hinke zo te zien lopen, is een inspiratie voor iedereen. Plezier in het lopen is het beste trainingsschema. Ze finisht dan ook in een derde tijd ooit gelopen door een Nederlandse. Alleen Leonie Ton heeft 2 keer eerder enkele minuten sneller gelopen.
Zelf zat ik in een behoorlijke dip toen ze mij vrolijk voorbij kwam. Eigenlijk had ik in ronde 6, 7 en 8 een dip. De laatste 5 kilometer van die rondjes, was ik er telkens van overtuigd dat ik zou stoppen. Maar elke keer wanneer ik bij de LB-tent aankwam en ontvangen werd met veel enthousiasme was het bijna onmogelijk om te stoppen. Vanessa moest helaas na ronde 6 weg en hierna was ik voor de verzorging en mentale steun overgeleverd aan de LB-ers. Ze hebben ervoor gezorgd dat ik niet ben gestopt tijdens die rondes. Wat een luxe zo’n supportteam. Toen ik na 70 km in de stoel zat en wilde stoppen heb ik de laatste drie rondjes ingedeeld in een pijnlijke ronde, daarna een tussenronde en dan de finishronde. Tijdens de pijnlijke ronde moest ik gewoon even doorbijten. Dan nog de tussenronde. Zo’n ronde waar je niets mee kan. Moet gewoon even gedaan worden voordat je aan de finishronde mag beginnen.
De laatste ronde is een feest. Veel toeschouwers weten dan je waarschijnlijk in je laatste ronde zit. Je ziet ze voor de tiende keer. Ik ben dik negen uur aan het lopen. Dat betekent dat zij er ook al zolang zitten. Ze vragen of ik in de laatste ronde zit en ik antwoord meestal met: “YES!” Ze feliciteren me alvast en ik bedank ze en neem afscheid door te roepen: “Tot volgend jaar”. Zelfs bij de tent waar een muur aan lege Heinekenkratten staat, zijn ze enthousiast en word ik gefeliciteerd met mijn laatste ronde. Ook de dame met de deelnemerslijst in haar hand groet ik en bedank haar voor haar support. Ik geef nog wat kinderen een highfive en probeer nog even hard te rennen om nog onder de negen en een half uur te finishen. Maar wat ik ook probeer, de benen willen niet meer. Ik leg me erbij neer en maak mijn afscheidrondje af door zoveel mogelijk de mensen te bedanken voor hun support.
Bij de finish een mooi onthaal door de LB-ers en andere bekenden en onbekenden. Ik krijg door de vrijwilligers een warme deken omgehangen en ze geven mij een flesje sportdrank en een flesje water. Ze blijven nog even bij mij omdat ik een beetje wankel. Even later strompel ik richting LB-tent, maar snap er niets van. Het ziet er allemaal heel anders uit. Vooral heel leeg. Ik zie geen witte tent meer. Gelukkig komt Henk er aan. Hij heeft mijn tas en wijst me waar mijn stoel staat. Heerlijk even zitten. Dan komen ook de andere LB-ers en ze helpen me met aankleden en inpakken. Gelukkig maar, want ik zou niet weten hoe ik anders mijn spullen in de auto ga krijgen.
Iedereen bedankt en misschien klinkt het als een cliché - maar die bestaan niet voor niets - zonder jullie weet ik niet of het mij gelukt was.
Groet,
Edward.
Zie ook deze artikelen:
Nieuwere artikelen:
Oudere artikelen:
- - Verslagje Minimarathon Ten Boer, 10 september 2018
- - Peter's verslagje Triatlon Ten Boer, 1 september 2018
- - Cani-crossen in Assen, 7.5 km, 1 september 2018
- - Ed's verslagje Triatlon Ten Boer, 1 september 2018
- - Edward's verslag Gro?glockner Ultra-Trail, 27-28 juli 2018
- - Michel's verslagje Zandenbos Canitrail, 22 april 2018
- - Peter's verslagje Marathon Rotterdam, 8 april 2018
- - Verslagje Marathon Hannover, 8 april 2018
- - Thom's verslagje Marathon Rotterdam, 8 april 2018
- - Verslagje Blaauwbekmarathon, 3 februari 2018
|
|
Ik wens je een goed herstel bikkel!